Benliğimin Silueti

Küçükken hatırlarsınız hemen hepinizin sıkıldığınız zamanlara benim gibi koltukta taklalar attığınızı ya da bir koltuktan diğerine atladığınızı düşünüyorum. Sıkıntı ne kötü bir şeydi öyle değil mi? Yerinde duramayan hiperaktif çılgınlara dönerdik. Yani ben hiperaktif bir çocuk olmasam da sıkıldığım zaman gerçekten hareketli olduğumu biliyorum. Sonrasında yavaş yavaş sıkıntıya alışmaya başladık. Taklalar belki hiç sıkıcı olmadı ama annelerimizin sözleriyle ehlileştik ve taklalar atmayı bıraktık. Annemiz zorla elimizden tutup bizi bir yerlere sürüklerken bacaklarımızı çekip ağırlık yaparak bunu gerçekten sürüklemeye çevirdik belki ama sonra bunu da terk ettik. Sıkıntıya biraz tahammül edebilmeye başladık. Ben hatırlıyorum da uslu durmam söylendiğinde söz dinlemek iyi bir şey olduğu için uslu durmaya karar vermiştim. Bu benim için çok şaşırtıcıydı, sıkıntıya diretmenin kötü olduğunu biliyordum ama bu kadarını kendimden beklemiyordum. Annem beni bir güne getirmişti ve ben koridordaki koltu